Toosje, alleen op de wereld.

Dinsdag op weg naar Astorga. Goed wandelweer, ong 5 km. voor Astorga, zag ik een kraampje en een afdak in de 'middle of nowhere'. Hier zaten enkele pelgrims, een jongen Andre, vroeg of ik thee lustte, het was gratis.
Ik antwoordde bevestigend en toen ik vroeg of ik fruit uit het kraampje kon kopen, zei dat ik het zo mocht hebben. Ik vroeg de jongen, waarom hij dit deed. Zijn antwoord was 'it is a gift from the camino'.
Andre zette een stempel en ging met mij en zijn vriendin op de foto.
Dit was voor mij een bijzondere ervaring. Inmiddels viel er wat regen, dit duurde niet lang. In Astorga sliep ik in een voormalig klooster Albergue Siervas de Maria, een heel fijn onderkomen. Het lag naast een mooi park, waar de pioenrozen al volop bloeiden. In het stadje was een mooie kathedraal en het bisschoppelijk paleis, ontworpen door Gaudi. Jammer dat de kathedraal, het paleis en veel winkels gesloten waren, omdat dinsdag het boekenfeest was. Overal in de stad lagen boeken. Mensen zochten boeken uit op het gemeenteplein. De specialiteit van de stad is chocolade, die heb ik dus gekocht. Een heel fijne dag.

Woensdag op weg naar Foncebadon, ong.25 km. Het was stevig klimmen
over zeer slechte wegen.Het dorpje zag eruit of er een bom ontploft was. Slechte wegen, bouwvallige huizen en tot overmaat van ramp was ook de
gemeenteherberg bij de kerk gesloten. Terug naar een particuliere herberg
wilde ik niet. Dus verder naar 'het Cruz de Ferro', dit was het hoogste punt
1504 mtr. Het 'Cruz de Ferro' is een ijzeren kruis op een lange boomstam, op een flinke hoop keien. Het is de gewoonte dat pelgrims, een van thuis mee
gebrachte steen achterlaten. Dit symboliseert de ballast(zorgen) die men
achterlaat. Eigenwijs als ik ben, heb ik dat niet gedaan m.i heb ik geen
ballast. Het begon te sneeuwen, na ong. drie kwartier kwam ik bij een zeer primitieve herberg van de Tempeliers(ridders).

Het was leuk om er binnen te gaan, maar ik wilde er niet blijven slapen. Op zolder lagen matrassen op de grond, dit trok mij niet. Ik heb er koffie gedronken en een kettinkje gekocht. Inmiddels sneeuwde het flink. Ik besloot naar El Acebo te lopen, ong.anderhalf uur. Ik was blij met mijn handschoenen. Ondanks de mist, sneeuw en afdalingen over de keien heb ik echt genoten. In opperste concentratie ben ik naar beneden gelopen, zodat
ik me niet zou blesseren. Ik waande me alleen op de wereld. Om 16.45
u. kwam ik heelhuids in El Acebo aan. Ik was moe, maar voldaan na deze zware tocht van toch weer 40 km. Onderweg zie je reclames van taxi's, maar dat is mijn eer te na. Ik kwam wel een taxi tegen, die pelgrims op ging halen.

Ook al loop ik soms grote afstanden, ik vergeet niet te genieten, van al het mooie om me heen.
Morgen, ga ik naar Ponferrada, dat is maar 15 km. Dan ben ik er vroeg en ga de stad bekijken.